Konkurs plastyczny pt. ''Namaluj wiersz - w oparciu o twórczość Czesława Miłosza'' dla klas I-IV

Z okazji ustanowienia przez Senat RP poety Czesława Miłosza patronem literackim 2024 roku

zapraszamy uczniów klas I-IV do udziału w konkursie plastycznym

pt. "Namaluj wiersz - w oparciu o twórczość Czesława Miłosza".

 

Poniżej przedstawiamy kilka utworów poety, które mogą stać sie dla Was inspiracją.

 

 

 

 

 

 

„Przy piwoniach”

Piwonie kwitną, białe i różowe,

A w środku każdej, jak w pachnącym dzbanie,

Gromady żuczków prowadzą rozmowę,

Bo kwiat jest dany żuczkom na mieszkanie.

 

Matka nad klombem z piwoniami staje,

Sięga po jedną i płatki rozchyla,

I długo patrzy w piwoniowe kraje,

Dla których rokiem bywa jedna chwila.

 

Potem kwiat puszcza i, co sama myśli,

Głośno i dzieciom, i sobie powtarza.

A wiatr kołysze zielonymi liśćmi

I cętki światła biegają po twarzach.

 

„Przypowieść o maku”

Na ziarnku maku stoi mały dom,

Pieski szczekają na księżyc makowy

I nigdy jeszcze tym makowym psom,

Że jest świat większy, nie przyszło do głowy.

 

Ziemia to ziarnko naprawdę nie więcej,

A inne ziarnka planety i gwiazdy.

A choć ich będzie chyba sto tysięcy,

Domek z ogrodem może stać na każdej.

 

Wszystko w makówce. Mak rośnie w ogrodzie,

Dzieci biegają i mak się kołysze.

A wieczorami, o księżyca wschodzie

Psy gdzieś szczekają, to głośniej, to ciszej.

 

„Z okna”

Za polem, lasem i za drugim polem

Ogromna woda białym lustrem lśni się.

A na niej ziemia złotawym podolem

Nurza się w morzu jak tulipan w misie.

Ojciec powiada, że to Europa.

W dnie jasne całą widać jak na dłoni,

Dymiącą jeszcze po wielu potopach,

Mieszkanie ludzi, psów, kotów i koni.

Miast kolorowych iskrzą się tam wieże,

Jak nitki srebra plotą się strumienie

I gór księżyce, niby gęsie pierze

To tu, to ówdzie zaściełają ziemię.

 

„Wyprawa do lasu”

Drzewa ogromne, że nie widać szczytu,

Słońce zachodząc różowo się pali

Na każdym drzewie jakby na świeczniku,

A ludzie idą ścieżką, tacy mali.

 

Zadrzyjmy głowy, weźmy się za ręce,

Żeby nie zgubić się w trawach, jak w borze.

Noc już na kwiaty nakłada pieczęcie

I z góry spływa kolor po kolorze.

 

A tam nad nami uczta. Dzbany złota,

Czerwone wina w osinowej miedzi.

I wiezie dary powietrzna karoca

Dla niewidzialnych królów czy niedźwiedzi.

 

"Droga"

Tam, gdzie zielona ściele się dolina

I droga, trawą zarosła na poły.

Przez gaj dębowy, co kwitnąć zaczyna,

Dzieci wracają do domu ze szkoły.

W piórniku, który na wskos się otwiera,

Chrobocą kredki wśród okruchów bułki

I grosz miedziany, który każde zbiera

Na powitanie wiosennej kukułki.

Berecik siostry i czapeczka brata

Migają między puszystą krzewiną.

Sójka skrzekocząc po gałęziach lata

I długie chmury nad drzewami płyną.

Już dach czerwony widać za zakrętem.

Przed domem ojciec, wsparty na motyce,

Schyla się, trąca listki rozwinięte

I z grządki całą widzi okolicę.

 

"Furtka"

Potem ją całą chmiel gęsty owinie,

Ale tymczasem jest tego koloru,

Co liście lilii wodnych na głębinie

Zrywane w świetle letniego wieczoru.

Sztachety z wierzchu malowane biało:

Białe i ostre, zawsze jak płomyki.

Dziwne, że ptakom to nie przeszkadzało,

Raz nawet usiadł na nich gołąb dziki.

Klamka jest z drzewa, gładka tak jak bywa

Drzewo wytarte ujmowaniem ręką.

Pod klamkę lubi skradać się pokrzywa,

A żółty jaśmin jest tu latarenką.

 

"Ganek"

Ganek, na zachód drzwiami obrócony,

Ma duże okna. Słońce tutaj grzeje.

Widok szeroki stąd na wszystkie strony,

Na lasy, wody, pola i aleje.

Kiedy już dęby w zieleń się przybiorą,

A lipa cieniem zakryje pół grzędy,

Świat ginie w dali za niebieską korą,

Pocięty liśćmi w cętkowane zęby.

Tutaj brat z siostrą, nad małym stolikiem

Klęczą rysując wojny i pogonie.

I pomagają różowym językiem

Wielkim okrętom, z których jeden tonie.

 

"Ojciec objaśnia"

Tam, gdzie ten promień równiny dotyka

I cień ucieka, jakby biegł naprawdę,

Warszawa stoi, ze wszech stron odkryta,

Miasto niestare, ale bardzo sławne.

Dalej, gdzie z chmurki wiszą deszczu struny,

Pod pagórkami z akacjowym gajem,

To Prana. Nad nią zamek widać cudny,

Wsparty na górze starym obyczajem.

To, co krainę białą pianą dzieli,

To Alpy. Czarność — to są lasy jodły.

Za nimi, w słońca żółtego kąpieli

Italia leży niby talerz modry.

Z pięknych miast, których wznosi się tam wiele,

Rzym rozpoznacie, chrześcijaństwa stolicę,

Po tych okrągłych dachach na kościele,

Czyli świętego Piotra bazylice.

A tam, na północ, za morską zatoką,

Gdzie mgły niebieskiej chwieje się równina,

Paryż chce wieży towarzyszyć krokom

I stado mostów ponad rzeką wspina.

I inne miasta Paryżowi wtórzą

Szkłem ozdobione, okute żelazem.

Ale na dzisiaj byłoby za dużo.

Resztę opowiem kiedyś innym razem.