Biografia Marii Konopnickiej

     Maria Konopnicka urodziła się 23 maja 1842 roku w Suwałkach. Była polską poetką, nowelistką, pisarką dla dzieci, krytykiem, publicystką, tłumaczką. Dzieciństwo i młodość spędziła w Kaliszu. W latach 1855 – 1856 uczyła się na pensji sakramentek w Warszawie, tam też poznała Elizę Orzeszkową.

    W 1862 roku poślubiła ziemianina Jarosława  Konopnickiego i zamieszkała w  majątku Bronów pod Łęczycą.

W końcu 1863 roku wraz z mężem, zagrożonym represjami, wyjechała do Drezna. Wróciła w roku 1864.

    Debiutowała wierszem „W zimowy poranek” w dzienniku „Kaliszanin” w  roku 1870, używając pseudonimu „Marko”. W 1877 roku przeniosła się wraz z dziećmi do Warszawy, gdzie mieszkała do 1890 roku, publikując

i dorabiając korepetycjami. W latach 80. Konopnicka pracowała w redakcji pisma dla kobiet „Świt”. Współpracowała z  tygodnikiem „Bluszcz”, pisała nowele. Od roku 1890 przebywała w  Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Włoszech, Francji, utrzymując stale kontakt z   krajem, współpracując z wydawnictwami, prasą i  organizacjami społecznymi.

    Na łamach m.in. „Kuriera Warszawskiego” zajmowała się krytyką literacką. W  1908 roku opublikowała „Rotę” – wiersz, który był protestem przeciw polityce germanizacji w zaborze pruskim. Za pomocą utworów sprzeciwiała się ustrojowi oraz niesprawiedliwości społecznej. Uczestniczyła w  proteście przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni, akcji potępiającej represje władz pruskich. Walczyła o prawa kobiet, o pomoc dla więźniów politycznych.

    Zasłynęła prozą i utworami skierowanymi do dzieci, wśród których najbardziej znane to: „O  krasnoludkach i  sierotce Marysi”, „Na jagody”, „Stefek Burczymucha”.

   Maria Konopnicka zmarła na zapalenie płuc 8 października 1910 roku w sanatorium „Kisielki” we Lwowie. Została pochowana 11 października 1910 roku we Lwowie na Cmentarzu Łyczakowskim.

    Do jej najsłynniejszych utworów zalicza się dziś m.in. zbiory nowel „Dym”, „Mendel Gdański”, czy też „Nasza szkapa”.